این بخش از سریال، بدلیل برخی مخالفتها قابلیت پخش پیدا نکرد و شاید بسیاری از بینندگان مختار از حذف این فراز از داستان عاشورا تاسف خوردند. نویسنده این سطور برای اظهار نظر در باره دلایل مخالفان پخش تصویر سقای کربلا اهلیت ندارد، اما پس از دیدن صحنه مزبور، پخش نشدن آن را امری صواب می داند.

این بخش از فیلم - که خیلی ها آن را تماشا کرده اند- فاقد موسیقی و دیالوگ  است و لابد اگر به دست سازنده موسیقی سریال سپرده می شد می توانست با نواهایی هماهنگ با سایر قسمت های سریال،همان شاهکاری را که در کل فیلم خلق کرده است، در این قسمت هم پدید آورد. با این حال گمانم آن است که ابهت و عظمت  صحنه ای که حضرت  در داخل نهر ، دست را زیر آب می برد و تا نزدیک صورت می آورد، در فیلم، به نمایش در نیامده است.

از این صحنه ملکوتی، هر کسی نصوری در ذهن دارد که بر اساس آن تصور، فیلمنامه ای در خیالش نوشته و نقش اول نمایش را به سقای کربلا سپرده و در ذهن خود، آن را کارگردانی کرده است.

شاید به عدد کسانی که روضه حضرت عباس را شنیده اند، فیلمنامه خلق شده باشد و دریغ است که این بی نهایت فیلمنامه  را به یک فیلمنامه منحصر کنیم.

چه اشکال دارد اجازه دهیم، هر کس با فیلمنامه خودش عشق کند.

این سخن بدان معنا نیست که ارزش کار سترگ کارگردان بزرگ "مختارنامه" حتی برای ذره ای و لحظه ای مخدوش شود. فراوان آدمهایی را می شناسم که با سریال مختار و قبل از آن، "امام علی" از عمق جان گریسته اند. سخنم فقط بیان یک حس است نسبت به مردی که مادر دهر نخواهد توانست دومی اش را به جهان هدیه کند.